Als drager fungeren aanplakaffiches. Ze worden nooit in hun geheel gebruikt dan wel verknipt of verscheurd en zodanig samengesteld dat er telkens andere betekenissen ontstaan. Ook kunnen dezelfde fragmenten uit verscheidene affiches binnen eenzelfde werk meermaals voorkomen. Het is voldoende dat het beeld aan een aantal voorwaarden voldoet, dus 'gedeeltelijk' gegeven, op een aantal punten tegemoet komt opdat het 'geheel' ingevuld en vervolledigd wordt door de toeschouwer.

Dit is de projectietechniek die we terugvinden bij de 'Sfumato' (L. Da Vinci) en de Rorschachtest, of de subliminale waarneming als toegepast binnen de wereld van de reclame en het affiche. De drager (baanaffiche) wordt enkel gedeeltelijk weg- of overschilderd. Het schilderen fungeert hier als het bindmiddel, het medium. Door de eigenschappen van de quadrichromie wint de 'vlakke' kleur aan intensiteit. Elke kleur is een samenstelling van kleurpunten: geel, rood, blauw en zwart. Deze kleuranalyse vinden we ook terug bij het impressionisme en het pointillisme. Wat de quadrichromie is voor het drukprocedé is het affiche voor het schilderij. Het beeld (de afficheonderdelen en de kleur op zich) is zo een complex en geraffineerde montage van 'dezelfde' elementen die 'verschillend' gelezen worden. 

​

Bernard Delmotte